گفت و گو با «شیرین هادی زاده» بازیکن اسبق تیم ملی ووشوی بانوان کشور
تلاش هر در بسته‌ای را باز میکند
شیرین هادیزاده: به اعتقاد من دختران جوانی که میخواهند در هر رشته ورزشی موفق شوند، با دوری کردن از حواشی و تلاش شبانه‌روزی و زندگی حرفه‌ایی ورزشی، میتوانند به قله‌های موفقیت دست پیدا کنند.
***
«شیرین هادیزاده» بانویی که در یکی از دشوارترین رشتههای ورزشی ( ووشو) که غالباً تصور می‌شود که ورزشی خشن و مردانه است، مقام‌های بسیاری کسب کرده و اکنون به کار مربیگری دختران ووشو کار استان اردبیل مشغول است.
شیرین هادیزاده، متولد آبان 1376، بنا به گفته خودش «ووشو» را از سنین 13_14 سالگی آغاز کرد. او با یادآوری دوران نوجوانی می‌گوید: گمان می‌کنم حدود 12-13 سالگی‌ام بود که یکی از دوستان هم مدرسه‌ای ام به من پیشنهاد کرد که برویم در باشگاه ثبت نام کنیم. من هم قبول کردم و رفتیم. یادم هست که وقتی وارد باشگاه شدم اصلا نمی‌دانستم قرار است چه ورزشی را انتخاب کنم! یعنی برایم فرقی هم نمی‌کرد. دوستم برگشت و به من گفت بیا برویم تکواندو، من هم به نظرم جذاب آمد و قبول کردم. خلاصه زمانی که رفتیم برای تکواندو ثبت نام کنیم مسئول باشگاه گفت که مربی تکواندو امروز نیامده و وقتی تردید ما را دید پیشنهاد کرد به جای تکواندو بیاییم و در کلاس‌های «ووشو» ثبت نام کنیم. ما هم قبول کردیم و این‌طور شد که ووشو را شروع کردم. یعنی کاملا تصادفی!!.
راستش را بخواهید آن زمان اصلاً نمی‌دانستم ووشو چگونه ورزشی است، اما جلسه اول کلاس همه چیز را برایم تغییر داد. بعد از اینکه جلسه اولم تمام شد مربی آمد پیش من و پرسید قبلاً کجا تمرین می‌کردم. من هم گفتم که اصلاً این ورزش را انجام نداده‌ام. خیلی تعجب کرد و گفت که استعداد ذاتی در من دیده و پیشنهاد کرد که حتما به طور جدی آن را ادامه بدهم. خلاصه که از آن روز تا 5 سال روز به روز جدی‌تر و پرانگیزه‌تر شدم و تمریناتم را بیشتر و بیشتر کردم و کمکم تبدیل شدم به یک ووشو کار حرفه‌ای. همین جا هم باید از کمکهای بزرگی که خانم « یلدا حاجقهرمانی» و همینطور استاد «حسن نژادی» برای پیشرفت من کردند نهایت قدردانی را کنم. اگر کمکهای دوستانه و بیدریغ خانم حاجقهرمانی نبود من هرگز به این جایگاه نمیرسیدم.
وی ادامه داد: آبان ماه سال 1396 به اردوی قهرمانی تیم ملی دعوت شدم، سال 1397 هم برای مسابقات آسیایی انتخاب شدم. سالی که هم در لیگ برتر سپاهان و هم لیگ شبستر تبریز یک سالی بود که کار می‌کردم. اما متأسفانه در همان زمان آسیب جدی دیدم و از سال 97 تا امروز در حال مربیگری برای بچه‌های ووشوی استان اردبیل هستم. این را هم بگویم که مدرک داوری درجه 2 ووشو و یک قهرمانی کشوری «سَبکی» و چند دوره قهرمانی و مدال طلا و همین طور مقام دوم و سوم را هم در طی این سال‌ها بدست آورده‌ام.
بعد از سه ماه تمرین سخت، وارد تورنومنت انتخابی بین‌المللی شدم و در اولین مبارزه مقام اول را کسب کردم، بعد همراه خواهران منصوریان به زاهدان رفتیم و در آنجا هم مقام اول را کسب کردم. این دوران را می‌توانم دوران اوج موفقیت‌های ورزشی‌ام بنامم. حریف بعدی‌ام در مبارزه خانم « شهربانو منصوریان» بودند –لازم به ذکر است که خانم منصوریان به من در تمرینات آمادگی بسیار کمک کرده بودند- که از ایشان شکست خوردم.
این ووشوکار جوان که اکنون در شهر اردبیل به کار مربیگری برای هنرجویان با انگیزه ووشو مشغول است از انگیزه و تلاش خود در فائق آمدن بر مشکلاتی که پیش روی دختران در رشتههای ورزشی وجود دارد گفت: به عقیده من مجموع‌های از محدودیتها به خصوص برای خانمهای ورزشکار در رشتههای ورزشی رزمی وجود دارد که نمیتوان آنها را انکار کرد. این محدودیتها میتوانند در عملکرد شما تاثیر بگذارند اما هرگز در نتیجه تاثیر گذار نیستند.
این ورزشکار و مربی با استعداد در پایان گفت و گو ضمن تشویق دختران جوانی که میخواهند در این رشته ورزشی وارد شوند افزود: آنچه که باید به عنوان یک ووشو کار و یک مربی کنونی ووشو به کسانی که میخواهند در این ورزش وارد شوند بگویم این است که دو موضوع را سرلوحه همه چیز قرار بدهند. اول: از حاشیه دوری کنند و تنها همّ و غم خودشان را روی انگیز‌‌‌ه‌ها و علایق قلبیشان بگذارند؛ و دوم: سخت تمرین کنند. همان طورکه گفتم موفقیت در هیچ چیز یک روزه به دست نمی‌آید.
