به گزارش گروه شاهد جوان، کامبیز درم‌بخش آسمانی شد. این خبر کوتاه و تلخ در نیمه آبان ماه امسال، به سرعت در میان اهالی هنر و هنردوستان سراسر ایران دست‌به‌دست شد. شبکه‌های اجتماعی ناگهان پر شد از تصاویر کسانی که روزی روزگاری با این هنرمند خوش‌نام و بی‌ادعا عکس یادگاری گرفته بودند و به آشنایی با او مباهات می‌کردند. عده‌ای خلاقیت و پر‌کاری‌اش را ستوده بودند و عده‌ای ویروس منحوس کرونا را لعنت گفتنه بودند از اینکه درخت تناور دیگری را در بوستان هنر بر خاک افکنده بود. اما درم‌بخش این همه ارادتمندِ دلباخته را از کجا آورده بود؟
واقعیت این است که آدم‌هایی که سرشان توی کتاب است، یک عمر با جادویِ قلم و نگاه عمیق این اندیشمندِ شوخ خاطره داشتند و مگر آدمی چیزی غیر از خاطرات خویش است؟
استاد کامبیز درم‌بخشِ ۷۹ ساله، بیش از نیم قرن به‌طور خستگی‌ناپذیر با مطبوعات مطرح ایران و جهان همکاری کرده بود و در این مدت طولانی با گذاشتن رفتار آدم‌ها زیر ذره‌بین نگاهش، چه لبخندها که بر لب‌ها نشانده بود و چه فکرها که در سرها انداخته بود.
گرچه روی مزارش حک شده است؛ آفریده ۱۳۲۱ شیراز/ آرمیده ۱۴۰۰ تهران، اما اهل نظر می‌دانند که عرض زندگی این هنرمند دوست‌داشتنی چنان فراخ است که با ضرب آن درطول عمر پر برکتش، می‌توان به مساحتی باور‌نکردنی رسید. وسعتی به بی‌کرانگی قلب‌هایی که دوستش داشتند و چشم‌هایی بارانی که تا آغوش رحمت حق بدرقه‌اش کردند.
در یک نگاه
او از پیشکسوتان هنر کاریکاتور و کارتون در ایران و صاحب سبک بود. درم بخش علاوه بر مطبوعات ایرانی، با شماری از نشریات خارجی همچون نیویورک تایمز، اشپیگل، نبل اشپالتر همکاری داشته است.
وی مدّتی نیز در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، هنر کاریکاتور را تدریس کرد. این هنرمند بیش از ۵۰ نمایشگاه انفرادی در داخل و خارج از کشور برگزار کرد و در ۱۰۰ نمایشگاه جمعی داخلی و خارجی حضور داشت.
او برنده جایزه از بزرگ‌ترین و معتبرترین مسابقات بین‌المللی کاریکاتور ژاپن، آلمان، ایتالیا، سوئیس، بلژیک، ترکیه، برزیل، یوگسلاوی و چندین جایزه بین‌المللی جنبی دیگر بوده و داوری آثار هنرمندان را چند نمایشگاه بزرگ بین‌المللی کاریکاتور بر عهده داشته است. او به خاطر درخشش و نبوغ کم‌نظیرش، در آبان سال ۱۳۹۳ نشان شوالیه را از دولت فرانسه دریافت کرد.
بسیاری از آثار درم‌بخش به موزه‌های معتبر دنیا راه پیدا کرده از جمله در موزه هنرهای معاصر تهران، فرهنگستان هنر خانه صبا، کتابخانه ملی، مان هنر نو، موزه سندیکای گرافیست‌های ایران، موزه آوینیون پاریس، موزه کاریکاتور بازل در سوئیس، موزه کاریکاتور گابروو در بلغارستان، موزه هیروشیما در ژاپن، موزه ضد جنگ یوگسلاوی، موزه کاریکاتور استانبول در ترکیه، موزه کاریکاتور ورشو در لهستان و مجموعه شهرداری شهر فرانکفورت آلمان. کتاب‌های متعددی در زمینه تصویرسازی و کاریکاتور تاکنون از او چاپ و منتشر شده‌است.
ازجمله: بدون شرح، دفتر خاطرات فرشته‌ها، کتاب کامبیز (درایتالیا منتشر شد)، کتاب‌های مشترک طنزاندیشان امروز ایران، طنزاندیشان امروز ایران در خارج از کشور، میازار موری که دانه‌کش است، المپیک خنده، سمفونی خطوط، اگر داوینچی مرا دیده بود و چند اثر دیگر.
انتهای مطلب/
