چرا می‌گویند «زیر باران باید رفت؟»

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد ...

این شعر معروف «سهراب سپهری» را حتما شنیده‌اید اما سوال اینجا است که با وجود خیس شدن، چرا باید بدون چتر زیر باران برویم؟

روانشناسان معتقدند انسان‌ها میلیون‌ها سال است که در طبیعت زندگی کرده و با آن تکامل پیدا کرده‌اند و به همین دلیل بسیار به مناظر طبیعی مانند آب، گیاهان و حیوانات وابسته هستند و باید با آن‌ها ارتباط داشته باشند. اما همزمان با انقلاب صنعتی مردمان زیادی طبیعت را از زندگی خود حذف کرده‌اند و به زندگی شهر‌نشینی رو آورده‌اند. 

در این زندگی دیگر برنامه‌های ما را طلوع و غروب خورشید تعیین نمی‌کند بلکه ساعت و زمانبندی اداری است که بیدار شدن و خوابیدن ما را برنامه‌ریزی می‌کند. در سال‌های اخیر اوضاع از این هم وخیم‌تر شده است به طوری که با رواج اینترنت و محصولاتی مانند گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها، از زندگی اجتماعی خود فاصله گرفته و منزوی‌تر شده‌ایم.

امروزه بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهر‌های آلوده زندگی می‌کنند و بسیاری از مردم حتی به ندرت می‌توانند درخت‌ها یا مناظر طبیعی را مشاهده کنند. در عین حال به نظر می‌رسد انسان در تلاش است تا به سریع‌ترین شکل ممکن بقایای طبیعی باقیمانده روی کره زمین را محو و نابود کند. یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های امروز بشر بروز تغییرات آب وهوایی است که می‌تواند اثرات بسیار بدی روی محیط‌زیست داشته باشد. پزشکان توصیه می‌کنند افرادی که دچار استرس و نگرانی هستند باید سعی کنند به دامن طبیعت برگردند یا حداقل ارتباط خودشان را با طبیعت افزایش دهند.

برگشت به طبیعت چندان هم سخت به نظر نمی‌رسد. اکثر افرادی که دچار بیماری‌های روحی هستند و در بیمارستان‌ها دوره درمان را سپری می‌کنند می‌توانند از یک مسافرت به دل طبیعت شروع کنند.

انسان با ارتباط خوب با طبیعت و درک و لمس طبیعت می‌تواند از انرژی‌های پاک و خالص آن بهره‌مند شود و لطافت هستی، حضور در لحظه حال و وحدت و یگانگی اصل خویش را حس و درک کند. تکنولوژی و زندگی ماشینی روز به روز در حال گسترش است و اگر به آغوش طبیعت پاک برنگردیم، فرصت طلایی زمان، مکان و انرژی را که خداوند برای درک ماهیت زندگی به ما داده است از دست خواهیم داد.

طبیعت منبع نوازشگری از تمام موجودات است، زیرا آن قدر بخشنده است که هرچه می‌ستانی بازهم حاضر است به شما بدهد، اما فقط باید یاد بگیرید با او درست برخورد کنید. طبیعت بزرگ‌ترین منبع نوازش و آرامش است به شرط آنکه تخریبش نکنید و زبانش را بفهمید و هر لحظه و هر روز با او به آرامش درون برسید. برخی ادعا می‌کنند می‌خواهند به آرامش برسند، اما در پی برآوردن خواسته خود از غیرطبیعت هستند، برای همین ناکام می‌مانند. طبیعت قوانین خاص خود را دارد و هر کس با آن هماهنگ شود می‌تواند به تعادل روانی و آرامش روحی برسد و آرامش‌های ناب و خالصی را از او دریافت کند، آرامشی که از آلودگی گفتاری و رفتاری درصدی از انسان‌ها به دور است.

کوهستان را برای آرامش انتخاب کنید، زیرا سرشار از سکوت عمیق و بکر است و در آنجا احساس بهتری پیدا خواهید کرد. زمانی که احساس می‌کنید آرامش‌تان به‌هم خورده است به کوه پناه ببرید آنجا معدن نوازشگری‌های روح می‌باشد. پیاده‌روی آگاهانه در جنگل تمرینی بسیار عالی است، جنگل حس و حال خودش را دارد، تمام درختان و صدای آن‌ها روح را نوازش می‌دهد.

در کنار دریا با صدای آب هماهنگ شوید، خستگی روحی را می‌گیرد و آرامش و زیبایی درون می‌بخشد. با گل‌ها و گیاهان صحبت کنید، آن‌ها آرامش عمیقی به شما می‌بخشند، همه آن‌ها زیبایی مسحور کننده دارند. 

از انرژی طبیعت آرامش بگیرید، به گوشه‌ای از آن پناه ببرید و خود را رها کنید و از آن همه ارتعاشات طبیعی و زیبا استفاده کنید. از جریان باد و باران و رعد و برق در بهار و پاییز لذت ببرید و به هیجان درآیید که این خود نوعی درمانگر روح است. گاهی زیر باران پیاده قدم بزنید و غرق در باران شوید. از شب و ستاره‌های زیبای آسمان و آن همه سیاهی، آرامش، سکون و عظمت برای تلطیف روح استفاده کنید. از کویر و آسمان روشن و پر از ستاره لذت ببرید و آرامش بگیرید.

کودکان را با طبیعت آشنا کنید؛ کودک برای اینکه بتواند رشد مناسبی از نظر روانی داشته باشد باید شرایطی فراهم شود تا بتواند بهتر تجربه کند، اما در آپارتمان‌های کوچک امروزی، این تجربه‌های طبیعی، خیلی دشوار به دست می‌آیند. کودکان ما امروزه طبیعت را به خوبی نمی‌شناسند به همین دلیل، والدین باید با برنامه‌ریزی فرزندان‌شان را هر از گاه به پارک یا کوه ببرند تا از نزدیک طبیعت را بشناسند و لمس کنند. دوری از طبیعت روان فرزندان را خشک می‌کند. 

یکی از علت‌های اصلی در افزایش خشونت به ویژه در نوجوانان و جوانان فاصله گرفتن و دوری از طبیعت است. به همین دلیل باید نسل فردا را با طبیعت آشتی دهیم.
وقتی در طبیعت حضور پیدا می‌کنید گویی زمان معنا ندارد و همین عامل باعث آرامش درون شما می‌شود، شما از این سکون، سکوت و آرامش نوازشی عمیق می‌گیرید. پس سعی کنید زمان‌هایی را برای خودتان برنامه‌ریزی کنید و به قدم زدن و حضور در طبیعت اطراف بپردازید و نوازش‌های گوناگون از طبیعت اطراف خود بگیرید تا آرامش و حالِ خوبی نصیب‌تان شود.

منبع: روزنامه جوان

انتهای مطلب/