تا دیر نشده به دیدارشان برویم؛
شاید خیلی زودتر از آنچه که فکر کنیم، دیر شود!
احترام به پدر و مادر به معنای حرمت قائل شدن و ارزش دادن به آنان است نه چیزی کمتر و نه بیشتر.
خانه پدر و مادر بعد از خانه خدا تنها خانه‌ای است که روزی ده‌ها بار می‌توانی به آنجا بروی! یعنی یک مهمانی بدون دعوت! و هر بار صاحبخانه از دیدنت سرزنده و خوشحال‌تر می‌شود. خانه پدر و مادر تنها خانه‌ای است که برای رفتن به آنجا نیازی به دعوت نیست. خانه‌ای که حتی خودت می‌توانی کلید بیندازی و واردش شوی.
خانه‌ای که همیشه چشمانی مهربان دوخته شده‌اند به در تا تو وارد شوی و تو را ببینند و از تماشای قد و بالای تو کیفور شوند. خانه‌ای که همیشه یادآور آرامش کودکانه توست. خانه‌ای که آمدنت، نشستنت، صحبت کردنت، حضورت و نگاهت به پدر و مادر در آن عبادت محسوب می‌شود و گفت‌و‌گوهایت با اهالی این خانه ذکر الهی است.
خانه‌ای که اگر بدانجا نروی و از درش داخل نشوی، دل صاحبخانه می‌گیرد و این دو گوهر الهی غمگین شده و سراغت را می‌گیرند و نگرانت می‌شوند. خانه‌ای که قهر با آن، قهر با خداست. خانه‌ای که سالیان سال دو شمع در آن سوخته‌اند تا به من و تو روشنی دهند و بزرگمان کنند و من و تو را به عنوان جوانانی رشید و تحصیلکرده تحویل جامعه دهند. خانه‌ای که تا وقتی شمع وجود اهالی آن سوسو می‌زنند، شادی و حیات در وجودت جریان دارد...
خانه پدر و مادر تنها خانه‌ای است که سفره‌هایش خالص و بی‌ریاست. خانه‌ای که وقتی خوردنی آوردند، اگر نخوری یا نتوانی بخوری این دو میزبان ناراحت و دلشکسته می‌شوند. خانه‌ای که بهترین‌هایش با خنده و شادمانی و رضایت تقدیم تو می‌شود. قدر این خانه را بدانیم. قدر این فرشته‌های زمینی را بدانیم.
شاید خیلی زودتر از آنچه که فکر کنیم، دیر شود. شاید خیلی زودتر از آنچه که تصور کنیم، دیگر میزبانی در این خانه نباشد تا با دل و جان از ما پذیرایی کند و ما را به آغوش کشد. بنشیند و به حرف‌هایمان، به دردهایمان و به درددل‌هایمان گوش دهد.
بیاییم تا می‌توانیم احترام این دو گل را حفظ کنیم. از گل نازک‌تر به آنان نگوییم. پیش پدر و مادر خنده‌رو باشیم و فقط درد‌ها و غصه‌ها، گرفتاری‌ها و دعواها، نداری‌ها و مصیبت‌هایمان را برای آنان نیاوریم. درست است که پدر و مادر همچون شمع می‌سوزند تا ما با آرامش زندگی کنیم. پس ما هم سعی نکنیم بیرون از خانه با دوستان و دیگران از اوقات خود لذت برده و درون خانه اوقات پدر و مادر را تلخ و آنان را دلگیر و آزرده خاطر کنیم.
احترام به پدر و مادر به معنای حرمت قائل شدن و ارزش دادن به آنان است نه چیزی کمتر و نه بیشتر. البته افراد زیادی در طول زندگیمان وجود دارند که همواره باید به آن‌ها احترام گذاشت و از آن‌ها بابت زحمات و تلاش‌هایی که در جهت آرامش و پیشرفت زندگی ما داشته‌اند، تشکر کرد. افرادی مانند معلم‌ها، پدربزرگ و مادربزرگ‌ها و هر شخصی دیگری که به ما در راستای پیشرفت، ترقی و داشتن زندگی‌ای بهتر یاری رسانده‌اند. حتی در تقویم ما نیز به یاد این عزیزان روز‌هایی تعیین و مقرر شده است. مانند روز مادر، روز پدر، روز معلم و...
جان سخن اینکه ما می‌توانیم با تهیه یک شاخه گل یا هدیه کوچکی در این روز‌ها به دیدار پدر و مادر یا پدر بزرگ و مادر بزرگمان برویم و از آن‌ها یاد کرده و بابت زحمات و مهربانی‌های بی‌حد و مرزشان از ایشان تقدیر به عمل آوریم. از آنان بابت همه چیز تشکر کنیم و یادآور شویم که همیشه دوست‌شان داریم و به یادشان هستیم. فراموش نکنیم که با احترام به آن‌ها و با ارزش دانستن‌شان می‌توانیم زندگی بهتری را برای خود و اطرافیانمان رقم بزنیم.
منبع: روزنامه جوان
انتهای مطلب/
