به گزارش شاهد جوان، وقتی جورابی سوراخ و غیرقابل استفاده می‌شد، تازه نوبت کاربری جدید جوراب‌ها می‌رسید! و آن هم به این شکل بود که ساقه‌ی آن جوراب‌ها را دور یک قوطی می‌انداختند و اصطلاحا لباس به تن قوطی می‌کردند و از آن جوراب‌ها ۲ نوع نخ می‌شکافتند؛ یکی نخی که حالت کِشبافت داشت و پلاستیکی بود و دیگری هم نخ معمولی.
برای تهیه نخ تسبیح، قسمت کشباف آن بیشتر به کار می‌آمد و مقاوم‌تر بود؛ آن هم به کمک دوکی که بچه‌ها برای نخ‌ریسی از تکه پاشنه دمپایی و کتانی‌های پاره و یک تکه سیم کَنده شده از سیم خاردارهای اردوگاه درست می‌کردند.
نحوه کار به این‌صورت بود که یک سر نخ حدود ۱۰ متری را به جایی می‌بستند و سر دیگر را به دوک دست‌ساز خود و سپس دوک را می‌تاباندند و بعد از وسط ۱۰ متر را گرفته و آن را به دو ۵ متر تقسیم می‌کردند. بعد از تابیدن این ۵متر مجدداً از نیمه نخ گرفته تا نخ ریسیده شده به ۲ نخ دو و نیم متری تقسیم شود و در مرحله ی آخر نیز این دو و نیم متر نخ تابیده شده، نصف می‌شد و تاب آخر انجام می‌گرفت و نهایتاً از آن یک نخ تابیده شده ۸ لایه به طول یک متر و چند سانت درست می‌شد.
آن نخ پلاستیکی و مقاوم را در درون دانه‌های تسبیح قرار داده و یک تسبیح زیبا با نخ پلاستیکی چند لایه آماده می‌شد تا وسیله ای خوب و زیبا برای ذکر گفتن مهیا شده باشد.
ضمن اینکه برای درست کردن دانه‌های تسبیح، از ابزار مختلفی از قبیل سنگ، هسته خرما و گِل استفاده می‌شد.
منبع: فارس
