کسب علم و دانش بسیار مهم است ولی آنچه مهم‌تر است، عمل کردن به دانسته‌ها است وگرنه هیچ فایده‌ای ندارد. عالم واقعی کسی است که از آموخته‌هایش استفاده کند. همانطور که از قدیم گفته‌اند: عالم بی‌عمل به چه ماند؟ به زنبور بی‌عسل.
دو کس، رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند
یکی آن که اندوخت و نخورد و دیگر آن که آموخت و نکرد
علم چندان که بیشتر خوانی
چون عمل در تو نیست نادانی
نه محقق بود نه دانشمند
چارپاپی برو کتابی چند
آن تهی مغز را چه علم و خبر
که بر او هیزم است یا دفتر؟
دو نفر رنج و زحمت بیهوده‌ای کشیدند و تلاش بی فایده کردند.
یکی آن کسی که مال و ثروت ذخیره کرد و از آن استفاده نکرد و دیگری کسی که علم و دانش یاد گرفت ولی به آن عمل نکرد.
هر قدر هم علم و دانش زیاد یاد بگیری اگر به آن عمل نکنی نادان هستی.
عالم بی عمل نه محقق است و نه دانشمند بلکه مانند حیوانی است که چند کتاب بر او بار کرده‌اند.
آن نادان و کم خرد نمی‌داند که آنچه که حمل می‌کند هیزم است یا کتاب.
حکایت از باب هشتم در آداب صحبت
انتهای مطلب/
