آشنایی با ورزش پينت‌بال

آشنایی با ورزش پينت‌بال 

به گزارش  شاهد جوان، در پينت‌بال نفرات به دو گروه تقسيم مي‌شوند و هر گروه تلاش مي‌كند ياران گروه مقابل را با تفنگ خود هدف قرار دهد. درون اسلحه‌هاي پينت‌بال گلوله‌هايي ژلاتيني وجود دارد كه از رنگ پر شده است و اگر به هدف اصابت كند، گلوله مي‌تركد و رنگ پخش مي‌شود. به اين ترتيب، در بازي پينت‌بال شركت‌كنندگان احساس مي‌كنند كه در يك جنگ واقعي شركت دارند؛ بدون اینكه جانشان به خطر بيفتد!

شكل‌گيري ورزش پينت‌بال

در حدود 40 سال قبل، كشاورزان آمريكايي از ماشين‌هاي مخصوصي براي پرتاب رنگ به سوي درختان استفاده مي‌كردند. در قسمت انتهايي اين ماشين‌ها پمپي وجود داشت كه رنگ را به فواصل دور پرتاب مي‌كرد. با اين عمل، درختان مورد نظر تعيين مي‌شدند؛ مثلاً درخت‌هايي كه كشاورز تصميم داشت آن‌ها را قطع كند.

در همان ايام و در سال 1976 م (1354ش.) تاجري به نام «باب گرنسي» پس از بازگشت از قارة آفريقا براي دوستان خود از شكار حيوانات آفريقايي تعريف كرد. او بسيار علاقه‌مند بود كه به همراه دوستانش در سرزمين خود به شكار برود؛ بدون اينكه با خطرات شكار در آفريقا روبه‌رو باشد. گرنسي و دوستانش براي رسيدن به اين هدف از يكي از داستان‌هاي «ريچارد كانل‌ » الهام گرفتند؛ داستاني كه در آن، عده‌اي با هم قرار مي‌گذاشتند كه براي شكار يكديگر كمين كنند. هيجان اين بازي درست به اندازة شكار واقعي بود.

به اين ترتيب، قرار شد دو گروه 12 نفري تشكيل شود. هر گروه تلاش مي‌كرد كه پرچم گروه مقابل را تسخير كند. در اين بازي، در تفنگ‌هاي شركت‌كنندگان از رنگ‌هاي مورد استفادة كشاورزان استفاده شده بود و هر بازيكني كه مورد شليك گلوله قرار مي‌گرفت و رنگي مي‌شد، از بازي بيرون مي‌رفت. اين مسابقه، نخستين رقابت پينت‌بال بود كه در سال 1981 برگزار شد. پس از آن، باب گرنسي مسئوليت تهية تجهيزات بازي پينت‌بال را بر عهده گرفت. كمي بعد او مسئول تهيه، توليد و فروش تجهيزات اين ورزش به ديگر كشورها شد. در همين زمان، شركت‌هاي ديگري نيز شروع به تهيه ابزارهايي چون عينك، كلاه ايمني، اسلحه و رنگ كردند. اين امر به دليل علاقة روزافزون مردم به اين بازي جديد بود. تنها پس از سه سال از شكل‌گيري ورزش پينت‌بال، اين رشته ابتدا در بريتانيا و استراليا و سپس در ديگر كشورها گسترش يافت. 

اصطلاحات تخصصي

ماركر (Marker): نشانه‌گذار؛ به اسلحة پينت‌بال «ماركر» گفته مي‌شود كه در صورت اصابت گلولة آن به حريف، نشانة رنگين روي بدن يا لباس او باقي مي‌ماند.

لودر (Louder): مخزن گلولة اسلحة پينت‌بال؛ اين مخزن را هاپر هم مي‌نامند.

بانكر (Bunker): موانع موجود در زمين بازي پينت‌بال

گوگلز (Goggles): ماسك محافظ صورت؛ اين ماسك شامل محافظ چشم، گوش و صورت است.

سرعت نواختن گلوله (Rate of fire): به ميزان گلوله‌هاي شليك شده از يك اسلحه در يك ثانيه گفته مي‌شود. اين سرعت در اسلحه‌هاي حرفه‌اي به 90 گلوله در ثانيه مي‌رسد. امّا در مسابقات پينت‌بال معمولاً در حدود 12/5 گلوله در ثانيه است.

انواع بانكرها (موانع)

موانعي كه در زمين بازي پينت بال قرار مي‌گيرد تا بازيكنان در پشت آن‌ها سنگر بگيرند و به سوي حريف شليك كنند، در مسابقات با هم تفاوت دارد امّا عمومي‌ترين اين موانع عبارت‌اند از:

تمپل (Temple): مانعي به شكل معبد (هرم با قاعدة مربعي)

دوريتو (Dorito): بانكري به شكل هرم با قاعدة مثلثي

بريك (Break): بانكر آجري شكل

مايا تمپل (Maya Temple): مانعي معبدي شكل به ارتفاع2/5 متر

سيلندر (cylinder): بانكر استوانه‌اي شكل

كيك (cake): مانعي به شكل كيك با ارتفاع 1 متر

بيم (Beam): مانعي كه به صورت خوابيده روي زمين قرار مي‌گيرد و ارتفاع آن 75 سانتي‌متر است.

وسايل پينت‌بال

*اسلحة پينت‌بال: اين تفنگ‌ها با گاز فشرده كار  مي‌كنند و گلوله‌ها توسط اين گاز شليك مي‌شوند. در گذشته، از كربن دي اكسيد در اين تفنگ‌ها استفاده مي‌شد امّا به دليل اين‌كه اين گاز براي محيط زيست ضرر داشت، استفاده از آن ممنوع شد و در حال حاضر از هواي فشرده براي شليك كپسول‌هاي فشرده موجود در اسلحه‌ها استفاده مي‌شود. ماشه‌هاي اين اسلحه‌ها مكانيكي و الكترونيكي است (با نيروهاي مكانيكي و الكترونيكي كار مي‌كنند) و قابليت پرتاب گلوله‌هاي ژلاتيني را دارند.

*گلوله‌هاي ژلاتيني: از مواد ژلاتيني كه در تهية رنگ مواد خوراكي مورد استفاده‌اند، ساخته مي‌شود. در آن‌ها مواد سمّي وجود ندارد.

*رنگ پيراهن بازيكنان دو تيم با هم متفاوت است. جنس اين پيراهن‌ها نبايد از پارچه‌هاي ليز يا جذب‌كنندة مايعات باشد. ميزان پوشش نيز به دماي هوا بستگي دارد؛ در صورتي‌كه دماي هوا كمتر از 10 درجة سانتي‌گراد بود، آن‌ها مي‌توانند از سه لايه لباس استفاده كنند. رنگ پيراهن داوران نيز بايد با پيراهن دو تيم تفاوت داشته باشد.

ماسك محافظ: زدن اين ماسك در تمام زمان بازي اجباري است؛ حتي زماني كه بازي جريان ندارد، علت اين امر حفظ ايمني بازيكنان است. درصورتي‌كه مسابقة پينت‌بال در محيط باز (بدون تور محافظ كه بين تماشاگران و بازيكنان فاصله مي‌اندازد) برگزار شود، تماشاگران نيز موظف به استفاده از ماسك محافظ‌اند.

تعداد نفرات

مسابقات پينت بال به شكل‌هاي گوناگون در نقاط مختلف جهان برگزار مي‌شود؛ مثلاً در كشور ايران مسابقات به دو صورت 7 و 5 نفره انجام مي‌گيرد و تعداد بازيكنان ذخيره هر تيم حداكثر 8 نفر است. تعداد داوران نيز دست‌كم 8 نفر است كه يك سر داور بر كار آن‌ها نظارت مي‌كند . داوران مسئوليت دارند كه با دقّت مراقب ايمني بازيكنان باشند.

شكل برگزاري پينت بال

زمان هر مسابقه 20 دقيقه است امّا با توجه به قوانين و محل مسابقه مي‌تواند در زمان‌هاي ديگري نيز برگزار شود. اگر در طول زمان تعيين شده تيمي نتواند پرچم حريف را تصاحب كند، آنچه موجب پيروزي تيم‌ها خواهد شد، تعداد بازيكنان درون زمين است. بدين ترتيب، برنده تيمي است كه بازيكن بيشتري درون زمين داشته باشد.

در نوع دوم مسابقة پينت‌بال، هدف از بازي بيرون كردن تمام بازيكنان حريف از زمين مسابقه است. هر بازيكني كه مورد اصابت گلوله قرار مي‌گيرد، بايد تفنگش را بالا نگه دارد و از زمين خارج شود. اين بازي تا زماني كه تمام نفرات يك تيم از زمين خارج شوند، ادامه مي‌يابد.

زمين

مهم‌ترين ويژگي زمين پينت‌بال «مسطح بودن» وجود موانع در آن است. اين موانع مي‌توانند طبيعي (مثل درختان) يا مصنوعي (ساخته انسان) باشند. صاف بودن زمين هم به دليل تحرّك فراوان بازيكنان است. از آنجا كه بازيكنان زياد مي‌دوند، در صورت ناهموار بودن زمين امكان مصدوميت آن‌ها افزايش مي‌يابد. مثلا در مسابقات داخلي ايران، طول زمين 55 و عرض آن 35 متر است و مي‌بايست حداقل 25 مانع در هر زمين وجود داشته باشد. همچنين خطوط كناري زمين (خطوط اوت) مي‌بايست به شكل واضح ديده شوند و تور محافظ زمين نيز حداقل 1/5 متر با خطوط كناري زمين فاصله داشته باشد. اين توري مانع بيرون رفتن گلوله‌ها از زمين مي‌شود.

اهميت پينت‌بال

اين ورزش يكي از پرتحرّك‌ترين ورزش‌ها در جهان به شمار مي‌آيد و كارشناسان آن را چهارمين ورزش پر جنب‌وجوش جهان مي‌دانند

پينت‌بال در ايران

پينت‌بال در ابتداي دهة 80 شمسي وارد ايران شد و انجمن پينت‌بال در سال 1381 تأسيس گرديد. ليگ پينت‌بال ايران از سال 1387 ش. فعاليت خود را آغاز كرد. با افزايش علاقة مردم به اين ورزش، به سرعت به تعداد تيم‌هاي حاضر در ليگ اضافه شد؛ تا جايي كه اكنون اين ليگ شامل 2 دسته (دستة برتر و دستة دوم) است.

معروف‌ترين سالن پينت‌بال در ايران، سالن «ماتريكس» در مجموعة ورزشي انقلاب تهران است. اين سالن، در حال حاضر نخستين زمين پينت‌بال ايران و بزرگ‌ترين سالن سرپوشيدة اين رشته در سراسر دنياست.

مهدی زارعی

بیشتر بخوانید:  آشنایی با رشته های ورزشی

بیشتر بخوانید: آشنایی با ورزش های هوازی

انتهای پیام/